De uitdaging
‘Dualisme tussen verstand en gevoel is niet verkeerd, maar je mag er bewust kritisch mee omgaan!!’
De realiteit is vaak dat men moet voldoen aan de ‘normen en waarden’ van de omgeving. De groep bepaald het gedrag en wat van ons verwacht wordt. Het gebeurt onbewust. We willen er immers bij horen en zijn dus volgzaam, want ‘het hoort zo’. Niets mis mee toch? Een mens is immers een sociaal wezen, die zich zonder wezenlijk contact niet goed kan ontwikkelen.
Het gevoel dat je dan ‘geleefd’ wordt herkennen we wel. Gaandeweg onstaat er dan wrijving/dualisme tussen verstand en gevoel. Het verstand zegt: “Het hoort zo, dus doen”, maar het voelt niet goed. Daarbij komt ook een emotie vrij, welke niet wordt uitgesproken. Een weggeslikte emotie die zich ergens in het lichaam gaat vastzetten….wil ik dit allemaal wel, waar blijf ik in de groep.
Het wegdrukken van je eigen wil veroorzaakt op den duur stress en ongemak in je lichaam. Het lichaam komt dan in opstand zeg maar.
Dan wordt het tijd om beweging te brengen in die wil/emotie, zoals een goede vriend het ooit perfect heeft verwoord: “Emotie moet je zien als het Engelse ‘Emotion’ … E-motion oftewel Emotie in Beweging.”
Pijn zit tussen de oortjes
Maar de pijn blijft in je lichaam. Blijven negeren? Het lichaaamsverzet groeit.
Bewust kritisch beoordelen van deze dualisme is dus niet verkeerd, maar mag passen in je eigen wil en je eigen ZIJN.
Dat gaat niet met een knopje omzetten en is een proces wat maanden, misschien wel jaren duurt. Een goede begeleiding daarin is alleszins de moeite waard. Doorzettingsvermogen en je open stellen, zodat je mag merken dat de pijn langzaam maar zeker verdwijnt. Een bewustwording van jou eigen kunnen en vaardigheid.